NJË HOMAZH PËR KADRI ROSHIN NË 100 VJETORIN E LINDJES

NJË HOMAZH PËR KADRI ROSHIN NË 100 VJETORIN E LINDJES

Mal Berisha

Hyrje

Në shtatorin e vitit 1971, u pranova të studioja në Institutin e Lartë të Arteve, në Tiranë, në Degën e Kulturës. Në të vërtetë ajo nuk ishte zgjedhja ime, pasi dëshirat e mia ishin të studioja në Fakultetin e Historisë, por në rrethanat e atëherëshme, çdo mundësi e dhenë për t’u shkolluar, në çfarëdo fakulteti, ishte e mirëseardhur. Kështu, në një vendim të çastit të fundit të autoriteteve të kohës, unë e pashë vetveten përpara oborrit të njërës nga shkollat më të bukura, më të ndërtuara mirë si ndërtesë, me më shume njerëz me emër të madh në kulturën shqiptare, që hynin dhe dilnin çdo ditë nga portat e mëdha të atij Instituti. Do të përgatitesha në atë shkollë për të përhapur kulturën e vendit tonë që nga qendra në Tiranë e deri në zonat më të thella.

Një ndër gjërat që më “goditi” më shumë në atë kohë ishte fakti që tani çdo ditë të shkollës, bashkë me studentët tjerë, do të hynim nga e njejta derë, do të ishim në të njejtin mjedis dhe do të përshëndeteshim me figurat më të shquara të artit shqiptar. Madje prej disa prej tyre do të merrnim edhe mësim. Dega jonë ishte shumë e përgjithshme. Në fakt nuk përgatiste artistë të mirëfilltë siç bënte teatri, muzika, piktura, por në një mjedis të tillë edhe “dru” po të ishte njeriu, prapëseprapë do të mësonte shumë gjëra. Mësoje prej krofejve të artit tonë që e kishin bërë në atë kohë teatrin një qender të madhe të edukimit estetik, ku luhej arti i madh, ku interpretoheshin Hamleti, Makbethi, Veprat e Brehtit, të Floberit, të Mopasanit, Cehovit, si edhe të autorëve shqiptarë, Pulaha, Minush Jero, etj etj. Nëpër studiot e institutit buçisnin zërat e aktorëve të rinjë që po përgatiteshin për teatrin dhe kinemanë si Timo Flloko, Vera Grabocka, Esat Teliti, Edmond Budina, Marjeta Ljarja, Pirro Kita, Fadil Kujovca e sa e sa të tjerë. Midis atyre artistëve që hynin dhe dilnin jo rrallë në dyert e Institutit tonë ishin edhe Kadri Roshi, Naim Frashëri, Kujtim Spahivogli e sa të tjerë. Aty jepnin mësim kritikët e letërisë si Adriatik Kallulli, Kudret Velça. Çdo ditë mund të shikoje në Institut Çesk Zadenë, Feim Ibrahimin, Beby Kristidhin, Robert Radojën, Mihal Cikon apo Llukë Kaçën. Natyrisht, tashmë isha dashuruar me artin, prandaj i shihja ata me adhurim të pafund. Në atë kohë ne patëm rastin të kishim një takim në sallën e madhe të Institutit edhe me aktorin e madhe shqiptar të Hollivudit, nga Kosova, Bekim Fehmiun. Midis gjërave që më kanë mbetur në mendje është respekti deri në përunjësi intelektuale që shfaqnim ne studentët kur shihnim se që nga Bulevardi Dëshmorët e Kombit vinin artistët e mëdhenj. Qëndronim si të ngrirë, iu hapnim rrugën, hiqnim duart nga xhepat, i përshëndesnim dhe na përshëndesnin dhe ata kalonin përpara nesh që nganjëherë krijonim një si korridor ku ata kalonin.

Një ndër ata artistë që gëzonte këtë respekt ishte edhe Kadri Roshi.

Ndërkohë, ajo që na lumturonte edhe më shumë ishte fakti që në institut vinin bileta të rezervuara për ne studentët që të shihnin premjerat e Teatrit Popullor, siç quhej atherë. Për katër vite rrjesht unë kam parë të tëra premjerat e atij teatri, ku rrallë mungonte ai që po shkruaj me kaq nostalgji për të:

Artisti i madh Kadri Roshi. Mbas mbarimit të shkollës u emërova në një fshat të quajtur Borizanë, i cili ka marrë emër për një Kooperative të Bashkuar të asaj kohe. Por më vonë ai fshat u bë edhe më i njohur edhe prej komedisë së Adelina Balashit Pallati 176 në të cilën aktori i madh Anastas Kristofori e përmend disa herë, sikur ishte në fund të botës. Në fakt ishte vetëm 30 kilometra larg nga Tirana. Aty, në atë kohë po ndërtohej një Pallat Kulture. Të tillë e quaja sepse ndërtesa u bë një nga më të bukurat në Shqipëri jo vetëm për një fshat por edhe për disa qytete. Në fakt ajo ishte një Shtëpi Kulture, ku për disa vjet “gëloi” lëvizja amatore dhe njerëzit e lodhur nga jeta e vështirë, puna e rëndë, privacionet dhe varfëria ekonomike, gjenin një farë prehje, qetësie dhe argëtimi. Në atë “pallat” kulture u njoha dhe u lidha edhe më shumë me Artistin e Madh, Kadri Roshi të cilit po i kushtoj këtë cikël shkrimesh në 100 vjetorin e lindjes së tij.

KADRI RROSHI DHE DEMONSTRATAT E STUDENTËVE NË PRISHTINË, PRANVERË E VITIT 1981

Në pranverën e vitit 1981, rinia shqiptare e Kosovës, në atë kohë Krahinë Autonome e Jugosllavisë, por e administuar me dorë hekuri nga Serbia shoviniste, shpërtheu në demonstrata. Ndërhyrja ndaj studentëve dhe popullit të Kosovës ishte aq brutale dhe aq disproporcionale sa shkaktoi shumë viktima. Shumë vetë u vranë, burgjet u mbushën plot. Autonomia u shua. Shkëmbimet kulturore dhe akademike, edhe ashtu të pakta me Shqipërinë, të cilat kishin marrë zhvillim pas Shpalljes së Kushtetutës së Re Jugosllave të vitit 1974, u ndërprenë në mënyrë të menjëhershme. Propaganda jonë i hapi altoparlantat me volum maksimal. Populli në anën e këtejme të kufirit u irritua pa masë. Kombi ishte në rrezik. Por duart tona ishin bosh. Periudha pas këtyre ngjarjeve solli edhe një aktivizim të artit dhe të kulturës. Njerëzit tani po mësonin më mirë se kush ishte Kosova, çfarë kishte ndodhur atje. Hermetizimi me Kosovën pas prishjes në kohën e asaj që quhet Inform Byro e kishte bërë edhe Kosovën një vend “armik” për shkak se ajo ishte nën administrim jugosllav, ose edhe më keq, serbomadh. U shkruan shumë këngë, ansambli i shtetit e mbushi repertorin me materiale patriotike, u shkruan edhe vepra letrare. Por vepra më e bukur dhe më domethënëse e asaj kohe ishte shkrimi i dramës “Tokë e Ndezur” nga Fahri Balliu.

Drama e tij u luajt nga aktorët e Teatrit “Skampa” të Elbasanit. Një ditë të Mërkurë, në orën 12, isha ulur në zyrën time në Borizanë para një radio ILLIRIA që kisha dhe po prisja të dëgjoja atë emision që ne e donim shumë: “Teatri në Mikrofon.” Atë radhë ishte rregjistruar ajo dramë dhe sapo filloi dialogu i parë, dallova një zë të ëmbël, shumë të njohur dhe të dashur për veshin tonë. Ishte zëri i Kadri Roshit në dialog me Demir Hyskjen. Emocioni që shkaktoi ajo dramë në valët e Radio Tiranës më goditi emocionalisht pa masë.

U ndjeva i rrënqethur, i mbushur me urrejtje, për atë që kishin bërë serbët ndaj vëllezërve dhe motrave tona në Kosovë. Isha i pafuqishëm të bëja ndonjë gjë. Thjesht të vajtoja. Loja e Kadri Roshit me aktorët e Elbasanit e tejkalonte gjendjen emocionale që shkakton një dramë sado e bukur të jetë shkruar ajo. Ajo tejkalonte jo vetëm sallën ku luhej, jo vetëm audiencën e Radio Tiranës. Ajo tejkalonte kufijtë, kudo që të ishin vendosur shqiptarët dhe bënte thirrje për një betejë që nuk dihej kur do t’i vinte dita, por që në fakt i erdhi vite më vonë.

Po në atë kohë, do të organizohej Olimpiada Kombëtare e Teatrove Amatore. Rrethi i Krujës duhej të merrte pjesë në atë Olimpiade me amatorët e vet. Në fermën “Skënderbej” të Thumanës kishte një predispozitë për zhvillimin e lëvizjes amatore. Si fermë e mirë organizuar dhe me fonde për kulturën dhe me një numër njerëzish të mirë shkolluar, ajo mund të ishte qendra që do të përfaqësonte Rrethin e Krujës.

Punët e kulturës në atë kohë i drejtonte një djalë shumë i mirë i quajtur Vladimir Zhapa. Ai ishte në kërkim të një vepre për ta vënë në skenë. I frymëzuar nga “Toka e Ndezur” e Fahri Balliut, të cilën e kisha dëgjuar në Radio Tirana, i rekomandova që ta vinte pikërisht atë dramë. Nëse arti ka mision të frymëzojë dhe edukojë masat, nuk kishte mjet më të mirë sesa të vihej në skenë ajo dramë në atë qytet. Arësyeja ishte se Mamurrasi kishte një numër të mirë banorësh me origjinë nga Kosova, shumica të shpërngulur në vitet e Mbretërisë, por edhe më vonë gjatë periudhës pas Luftës së Dytë Botërore. Në fakt, ajo dramë pasqyronte dramën e secilit prej atyre banorëve nga Kosova. Në rast se do të angazhoheshin, ata do të luanin në teatër vetveten.

Drama “Tokë e Ndezur” e Fahri Balliut u luajt nga Trupa Amatore e Kosovarëve të Mamurrasit. Ladi, siç e quanim ne, menjëherë shkoi në Elbasan, mori tekstin e dramës, organizoi grupin, mblodhi amatorët, shumica prej të cilëve nuk kishin dalë ndonjëherë në skenë. Gjetën një sallë, filluan punën në tavolinë dhe e vunë grupin nën kujdesin e një djaloshi, shqiptar nga Vuthajt e Malit të Zi, një agronom i talentuar dhe njeri me pasion, i quajtur Mustafë Ahmeti. Ai kishte interpretuar, me sa mbaj mend, në grupin teatral të Institutit Bujqësor në Kamëz dhe nga ajo përvojë shprehte se mund të nxirrte në skenë një dramë si ajo që kishin marrë në dorë. Por jo! Ajo ishte kockë shumë, shumë e fortë edhe për profesionistët, e lëre pastaj për amatorët që nuk kishin dalë ndonjëherë në skenë!?

Unë nuk isha pjesë e asaj trupe dhe ndonëse banoja në Mamurras, vetëm natën e kaloja aty pasi punoja në Borizanë. Mëngjeset e mia fillonin në orën 5.10 me biçikletën time kineze Xing Fu 28, dhe kthimi bëhej natën vonë. Megjithatë, ideja se po luajmë një dramë për Kosovën më intrigonte, më tërhiqte që të bëja çmos të isha aty. Dramën e mori në dorë Artisti i Popullit Kadri Roshi.

KADRI ROSHI – RREGJISOR I AKTORËVE QË “LUANIN VETVETEN”

Ardhja e Kadri Roshit në qytetin e punëtorëve të bujqësisë së Fermës “Skënderbej” u prit si një lajm i madh, i jashtëzakonshëm, triumfal. Njerëzit ishin kuriozë t’a shihnin. Ata shfaqnin një veneracion që tejkalonte shprehjen e respektit për këdo tjetër, kushdo të ishte ai. Ai ishte mbi çdo tjetër. Ishte aq lart në perceptimin e njerëzve sa ishte edhe i thjeshtë, i dashur, i urtë, me këmbë në tokë. Siç u kuptua më vonë, ishin këto cilësi që e bënin atë një njeri tokësor që dinte se me artin e vet mund të krijonte vepra hyjnore. Ai ishte një njeri që prekte telat e dhimbjes së njerëzve, emocionet, duke bërë që ata të rrënqetheshin, të përloteshin, të prisnin çdo fjalë që dilte nga goja e aktorëve që ai kishte përgatitur, sikur të ishte një njoftim për një ngjarje tronditëse. Ai ishte një njeri që frymëzonte, i cili bënte fermerin më të panjohur të kuptonte ligjet e teatrit, një njeri që shkëlqente në skenë.

Profesor Kadriu e filloi punën me njerëz që kishin marrë role të papërshtatshme. Një trupë e tërë, një qytet i tërë ra në dashuri me artistin që deri atëherë e kishin parë vetëm në filma. Tani ata e kishin në mesin e tyre. Çdo kush mund ta përshëndeste atë, të ndante një cigare (të cilën e pinte jashtë mase), të kthente edhe ndonjë gotë. Shumëkush mund të bënte një bisedë jo si me atë njeriun e largët, që nuk dihej se ku rrinte, në Olimp apo në Everest, që shihet vetëm nëpër filma, por si me një njeri të zakonshëm, të cilin natyra i kishte dhënë dhunti artistike të mëdha dhe virtyte të thjeshta njerëzore. Dhe sa më shumë që rrinin, bisedonin me të, aq më shumë ai bëhej i tyre, i njerëzve të thjeshtë.

Ardhja e tij për të bërë prova pritej si një festë. Në fillim, e gjithë trupa e priste jashtë. Ai i takonte të gjithë dhe fliste me të gjithë duke përmendur emrat e roleve: Ramë Ulnika, Isa, Begia…! Njerëzit në klubin e qytetit prisnin me padurim që ta shihnin dhe ta takonin kur përfundonin provat, pavarësisht se sa vonë bëhej. Kjo atmosferë krijonte një ndjesi të veçantë në qytet.

Drama po ngrihej, dhe trupa çdo ditë arrinte të pasurohej me njohuri për teatrin dhe për atë çfarë po bënte. Ata kuptonin gjithnjë e më mirë se misioni i tyre nuk ishte thjesht të luajnë një dramë, por të edukonin një popull dhe t’i paraqesin tragjedinë tonë kombëtare të ndodhur në pjesën tjetër të vendit, anash kufirit.

Prandaj, një ditë, Profesori, me të cilin nuk rrija dot pa u takuar, kur vinim për prova më tha:

“E kam përfunduar punën në tavolinë. Aktorët duan të “çohen në këmbë”. Por skena e vatrës së kulturës në Mamurras, ku bëjmë prova, është aq e vogël sa nuk mund të ndërtohet asnjë mizanskenë.”

E kuptova menjëherë ku e kishte fjalën. I thashë se do të ishte një privilegj dhe nder i madh për mua nëse shfrytëzonin skenën dhe sallën e Pallatit të Kulturës ku punoja unë. Ai u lumturua dhe ndërhyri tek autoritetet që t’i vinnin në dispozicion një autobus, i cili i merrte dhe i kthente amatorët nga Mamurrasi në Borizanë. Ishte një distancë 10 kilometra. Ata vinin dhe bënin prova.

Një ditë, në atë qendër erdhi një autobus plot me turistë, nga ata që vizitonin Shqipërinë në atë kohë. Borizana ishte caktuar si një qendër e vizitueshme. Udhërrëfyesi shqiptar i grupit të huaj, me të cilin njihesha, më takoi me përzemërsi. Unë i tregova se aty po punonte Kadri Roshi. Ai u mrekullua, pasi emri i profesorit ishte intrigues për çdo shqiptar, dhe më tha: Po sikur t’i fusim turistët në sallë dhe t’i lejojmë të shohin pak nga ajo që bën profesori?

Rashë dakord. Në fakt, salla ishte shumë e mirë, me mbi 400 vende, e pastër dhe e mirëmbajtur. Turistët ishin të pajisur me aparate fotografike, Polaroid, që filmonin dhe printonin menjëherë. Aktorët ishin të veshur me rekuizitën e tyre, pasi edhe në prova, profesori për t’u përshtatur me rrobat e rënda kombëtare të Kosovës, me tirqët, jeleket me gajtana, qeleshet e bardha të leshta, rrobat e rënda dhe çorapet e leshta për gratë dhe vajzat, i vishte si në kushtet e shfaqjes. Turistët hyjnë në sallë. U ulën. U hap perdja, dhe filloi ajo skenë të cilën profesori e mendonte se ishte më e përgatitur. Kjo zgjati rreth dhjetë minuta për të arritur në një kulminacion të një pasthirrme:

Kuku! Kuku! Ku po na çon bre bacë!? Me e lanë vendin tonë a!?

Të huajt, natyrisht që nuk kuptonin se çfarë u tha, por me siguri të mësuar me teatrin në vendin e tyre, shpërthyen në blica të Polaroidëve dhe në duartrokitje. Ishte një moment që nuk harrohet.

“TOKË E NDEZUR” FITUESE E ÇMIMIT TË PARË KOMBËTAR NË OLIMPIADËN TEATRALE NË LEZHË.

Pas tre muajsh provash intensive, erdhi koha për të konkuruar në Lezhë. Aq isha miqësuar me profesor Kadriun, sa po të kalonte një ditë pa e takuar dukej si një vit. Një ditë më thirri vetë dhe më tha:

“Dua që oponencën e kësaj shfaqje ta bësh ti. E ke ndjekur që në embrion dhe dua që kur të mblidhet komisioni i vlerësimit, ti të flasësh për vlerat e shfaqjes.”

Ai ishte momenti më i rëndësishëm i jetës sime në lidhje me shkrimet. U ula me kujdes dhe e shkrova. U nisëm për në Lezhë. Salla ishte e stërmbushur. Biletat ishin shitur vetëm me autorizime. Qyteti ishte në një gjendje që dukej sikur diçka e madhe po ndodhte. Fama e shfaqjes kishte shkuar atje para nesh.

U hap sipari. Salla kishte rënë në heshtje të plotë. Dritat e skenës bënin lojën e tyre ndërsa aktorët Mujo Sula dhe Hysen Metalia, dy burra kosovarë me çallmat e shallit të gjatë rugovian, futen në dialog. Drama zhvillohet dhe në role futen Kujtim Dina, Hasnije Ulaj, Flutura Berisha, Sami Metaliaj. Dëgjohet vetëm fjala e kristaltë e aktorëve, e shkruar aq bukur nga autori i dramës dhe e vënë në skenë me intonacionet deklamuese të një mjeshtri të madh, në gojën e atyre aktorëve amatorë. Ushtria serbe bënte punë të fëlliqura dhe njëri nga aktorët, detyrohet të marrë dy plaçka, gruan dhe fëmijët dhe të niset drejt largimit nga vendlindja. Çdo frymë njeriu në atë sallë kishte ndaluar. Sytë e veshët janë hapur dhe ata prisnin batutën e radhës kur aktori Mujo Sula i thotë Ramë Ulnikës:

“E ku po don më shku o Ramë Ulnika! Po qysh po don me e lanë këtë tokë? Këtë tokë të të parëve tanë që me ba me e shtrydhe (dhe ban me dorë) kullon veç gjak!”

Salla shpërtheu në lotë, madje kam parë njerëz që qanin me dënesë. Ajo shfaqje kalonte edhe emocionet më të fuqishme që shkakton teatri shekspirian. Kadri Roshi e kishte elektrizuar trupën, sallën, publikun. Edhe vetë qytetin e Lezhës. Në dalje nga shfaqja, mbaj mend se si njerëzit u lëshuan me përqafime, puthje, urime të mbushura me dashuri dhe lotë. Por nuk harroj kurrë një burrë, malësor, me mustaqe të mëdha që i tha Kadri Roshit:

A ti je Kadri Roshi, a?

Po, i tha Kadriu i tëri, siç ishte me sytë plot lot!

Paj, bre burrë, boll keq na e ke ba sonte! Po pse bre burrë? iu kthye profesori.

Paj, m’bane me kjajtë bre burrë, e ne malësorëve nuk na kanë hije lotët e na vjen marre me na i pa kush lotët në sy. Po ti ia arrite, e mirë na e bane. Veç një gjë kishe dashtë me ta thanë:

Fol he burrë! Ia ktheu profesori me një gegnishte të bukur.

Kur ta jepni herë tjetër këtë shfaqje, vendosni më parë një armaturë më kallashnikova e me karrabina para teatrit! E na kur të dalim, secili ta këtë armën e vet gati me e vu në krah, e mandej na organizoni në toga, kompani e bataliona e na dërgoni për atje ku duhet! Me luftue! Se shkjau merr vesh veç me plumb!

Të tillë forcë kishte ajo shfaqje. Të nesërmen në Lezhë u bënë edhe vlerësimit. Pata fatin që plot emocion të bëja oponencën e shfaqjes, të cilën ia dhurova të shkruar në letër autorit të shfaqjes, z. Fahri Balliu. Vetëkuptohet që ajo shfaqje mori vendin e parë. Aktorët dhe aktoret e asaj shfaqje edhe sot i thërrasin njëri-tjetrit me emrat e roleve, edhe pse kanë kaluar afro 40 vjet që atëherë. Me profesorin e dashur Kadri Roshi, nuk u shkëputëm lidhjet edhe pas asaj ngjarje të madhe artistike. Unë shkoja në Tiranë dhe, pa e bezdisur, sado që ai kurrë nuk bezdisej, e takoja dhe rrinim e bisedonim për tema nga më të ndryshmet. Dhe gjithmonë biseda rrëshqiste drejt asaj që ai e kishte në mendje dhe në zemër: Në Kosovë, dhe këtë e ruajti deri në frymën e fundit. Këtë e kishte edhe për shkak se Drita, zonja e tij e dashur dhe e nderuar, ishte nga Gjakova.

KADRI ROSHI, MIKU I TRE PRESIDENTËVE

Vitet kaluan. Një ditë, ndërsa punoja në Konsullatën Shqiptare në Stamboll, pranova një telefonatë nga një spital në anën aziatike të Stambollit. Më njoftuan se aty ishte shtruar një zonjë me emrin Drita. Më kaluan në telefon të shoqin dhe menjëherë ndjeva një drithërimë të lehtë, pasi e njoha zërin. Ishte një nga zërat më të bukur të ndonjë burri në Shqipëri, me pak kantilenë, me një ngecje të vogël në fjalë dhe për mua një zë shumë familjar. Ende pa m’u prezantuar, i thashë:

– A jeni ju, Profesor?

– Po, – m’u përgjigj.

– Po ç’ne këtu ti?

– Kam Dritën sëmurë dhe e kam sjellë për ta operuar në zemër, këtu në Stamboll.

Mora makinën menjëherë dhe shkova shpejt në spitalin Koşoyolu Hastanesi në anën aziatike të qytetit. E takova profesorin dhe zonjën e tij, Dritën, tani e ndjerë, me të cilën njiheshim familjarisht shumë mirë. Ajo në atë spital kishte kredenciale të tjera: Ishte e shoqja e mikut të dy Presidentëve, atij të Shqipërisë dhe të Turqisë Dr Sali Berishës dhe Sylejman Demirelit.

SI U BË KADRI ROSHI MIK I PRESIDENTIT BERISHA DHE DEMIREL?

Një ditë, kur zonja e tij Drita ishte në gjendje shumë kritike me një krizë në zemër, profesor Kadriu kishte vendosur të shkonte tek Presidenti i Republikës, Dr. Sali Berisha. Sapo u paraqit tek rojet e presidencës, atë e kishin lënë të hynte në takim. Kur hyri në zyrë, ai gjeti aty edhe Presidentin e Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova. Ata kishin shkëmbyer disa biseda dhe Presidenti Rugova i kishte dhuruar një stilograf shumë të bukur. Pasi i kishte shpjeguar arësyen e vizitës, Presidenti Berisha kishte telefonuar nga zyra e tij drejtpërdrejtë zyrën e presidentit turk, Sulejman Demirel, dhe i kishte kërkuar ta ndihmonte zonjën Roshi. Ndërsa profesori bisedonte me Presidentin Rugova, erdhi përgjigja nga Ankaraja: Drita do të operohej në Spitalin Koşyyolu Kalp Hastanesi, në Stamboll. Kujdesi për Drita Roshin atje ishte i shumëfishtë, sepse ajo ishte mikja e dy presidentëve, Berishës dhe Demirelit.

Pas operacionit, zonja Drita jetoi edhe disa vite të tjera.

E përshëndetëm Dritën dhe Profesorin me tërë nderimet e duhura. Jeta më “përplasi” edhe mua andej këndej dhe kurrë nuk i pashë më as njërin as tjetrin. Por miqësinë me atë familje e ruaj përmes të djalit të tyre Klitit, i cili gjithmonë m’i kujton ata njerëz të mrekullueshëm dhe që mbart dashurinë e pafund që kisha për ta dhe për vetë Klitin.

Sot në 100 vjetorin e datëlindjes së të madhit Kadri Roshi, përulem me nderime përpara kujtimit të tij.

I paharruar qoftë!

Mal Berisha