“MË PRANO KËSHTU SI JAM”

LIBËR ISHKRUAR NGA DR.LIRI BERISHA

Këto ditë, bashkë me Donikën, patëm nderin dhe kënaqësinë të vizitonim, të bisedonim dhe të merrnim një dhuratë të çmuar nga Dr. Liri Berisha.

Si mjeke, humaniste dhe e palodhur, e cila i ka kushtuar një pjesë të mirë të jetës së saj fëmijëve me autizëm, ajo na dhuroi librin “Më prano kështu si jam”.

Dr. Liri Berisha është një emër i njohur për angazhimin e jashtëzakonshëm humanitar, si themeluese e Fondacionit “Fëmijët Shqiptarë”, një organizatë që synon përmirësimin e jetës së fëmijëve të pambrojtur dhe në rrezik social.

Ajo është gjithashtu themeluesja e Qendrës Shqiptare për Autizmin, institucionit të parë të këtij lloji në Shqipëri, duke sjellë një model profesional të përkujdesjes dhe trajtimit për fëmijët me spektrin e autizmit. Në një vend ku ky fenomen ishte ende i panjohur dhe tabu, Dr. Berisha u dha zë atyre që nuk mund të flisnin dhe shpresë familjeve që përballeshin me sfida të mëdha.

Libri “Më prano kështu si jam” është një vepër që sjell jo vetëm brengën e prindërve me fëmijë të tillë, por edhe kujdesin e madh që ata tregojnë, humanizmin e thellë, dashurinë pa kufi dhe pa kushte që iu dhurojnë fëmijëve të tyre. Por në të njëjtën kohë, ky libër është edhe një thirrje ulëritëse drejtuar shoqërisë shqiptare dhe vetë shtetit, për një përkujdesje më të madhe ndaj fëmijëve me këtë sindromë, por po aq edhe ndaj prindërve, të cilët përballen me vështirësi të jashtëzakonshme në jetën e përditshme.

Më poshtë është një vështrim i përgjithshëm mbi librin.

Në një shoqëri ku dallimet shpeshherë shihen si pengesa, libri “Më prano kështu si jam” i Dr. Liri Berishës na fton të reflektojmë mbi rëndësinë e pranimit dhe dashurisë pa kushte. Përmes rrëfimeve të disa fëmijëve me autizëm dhe familjeve të tyre, autorja na prezanton me botën e tyre unike, plot sfida, por edhe me momente të jashtëzakonshme dashurie dhe përkushtimi.

Çdo histori në këtë libër është një dëshmi e fuqisë së dashurisë prindërore dhe e përpjekjeve të pandalshme për të siguruar një jetë më të mirë për fëmijët me autizëm. Prindërit ndajnë përvojat e tyre, që nga momentet e para të dyshimeve dhe diagnozës, deri te sfidat e përditshme me sistemin arsimor dhe shëndetësor. Ata tregojnë për betejat e tyre për të siguruar mbështetjen e nevojshme dhe për të ndërtuar një mjedis ku fëmijët e tyre mund të ndihen të pranuar dhe të vlerësuar.

Libri gjithashtu hedh dritë mbi mungesën e ndërgjegjësimit dhe mbështetjes institucionale për personat me autizëm në Shqipëri. Përmes këtyre rrëfimeve, bëhet e qartë se ka një nevojë urgjente për politika më përfshirëse dhe për një shoqëri që e vlerëson diversitetin.

“Më prano kështu si jam” nuk është vetëm një koleksion rrëfimesh; është një manifest për ndryshim. Ai na kujton se çdo individ, pavarësisht nga aftësitë apo sfidat e tij, meriton të pranohet dhe të dashurohet për atë që është. Ky libër është një thirrje për të gjithë ne që të ndërtojmë një shoqëri më të drejtë dhe më të dhembshur.

Libri përmes historive personale, analizave institucionale dhe përvojave me qendra trajtimi, prezanton një panoramë të plotë të sfidave dhe përparimeve në trajtimin dhe pranimin e autizmit.

Kapitujt e librit përfshijnë:

Rudina (fq. 30–36): Analizë e situatës së autizmit në Shqipëri, fushatat për ndërgjegjësim dhe konferenca e parë ndërkombëtare.
Ariana (fq. 52): Historia e ngritjes së qendrës së parë për autizmin “Fluturo për Jetën”.
Tina (fq. 77–96): Rëndësia e 2 Prillit si Ditë Botërore e Autizmit dhe hapja e Qendrës Rajonale në Farkë.
Rezarti, Drini, Mimoza (fq. 103–115): Reflektime personale dhe profesionale mbi autizmin, përfshirë përvojën me “Autism Speaks”.
Lidia (fq. 121–135): Rrëfimi i jetës me autizmin nga perspektiva e prindërve.
Aida, Loreta, Binjaket Sonila dhe Suada (fq. 139–163): Roli i terapistëve dhe arsimtarëve në edukimin e fëmijëve me çrregullime të spektrit të autizmit.
Shqipja (fq. 167–192): Rëndësia e librave të përkthyer dhe një përmbledhje e punës së përbashkët ndër vite.

“Me këtë rrëfenjë prekëse, Dr. Liri Berisha na fton t’i shohim me respekt dhe dashuri këta fëmijë dhe, po aq, prindërit e tyre, të cilët u kanë kushtuar jetën fëmijëve që ‘duhen pranuar ashtu siç janë’.”